Η κάτοχος του στέμματος, η Ιταλία ταξιδεύει στη Νότιο Αφρική με τις αμφιβολίες που την περιστοιχίζουν να είναι μεγάλες, ακόμη μεγαλύτερες από αυτές του 2006, οπότε και η «σκουάντρα ατζούρα» διέψευσε τους πάντες. Με «γερασμένο» κορμό και την αμφισβήτηση του κινήτρου των «παλιοσειρών», η διάκριση δείχνει πολύ δύσκολη.

Προκριματικά

Τα προκριματικά πάντως δεν επεφύλασσαν εκπλήξεις. Με ουσιαστικό αντίπαλο την Ιρλανδία του Τζιοβάνι Τραπατόνι, οι Ιταλοί έμειναν αήττητοι με επτά νίκες και τρεις ισοπαλίες σε δέκα ματς, δείχνοντας από νωρίς τα δόντια της στον ανταγωνισμό. Μπορεί να μην έπαιξε κάποιο εκθαμβωτικό ποδόσφαιρο, αλλά το εντός έδρας 2-0 επί της Βουλγαρίας, τον Σεπτέμβρη του 2009, τρεις στροφές πριν από το φινάλε, σφράγισε την πρωτιά.

Κρίσιμος αγώνας

Ο δρόμος προς τη Νότιο Αφρική δεν αποδείχθηκε τόσο δύσκολος, ούτε και η κλήρωση που θα φέρει τους «ατζούρι» αντιμέτωπους με τις Παραγουάη, Σλοβακία και Νέα Ζηλανδία. Το κρίσιμο ματς θεωρείται το πρώτο, αυτό με την Παραγουάη, δεδομένου ότι ενδεχόμενη νίκη θα ανοίξει τον δρόμο της πρωτιάς και θα προσφέρει την ηρεμία που τόσο χρειάζεται η ομάδα στη συνέχεια, οπότε και θα αρχίσουν τα πιο δύσκολα…

Τα ατού

Το να μιλήσουμε για εκπλήξεις στη σύνθεση της Ιταλίας είναι ουτοπικό. Ο Λίπι βασίζεται κατά κύριο λόγο σε δοκιμασμένες λύσεις και θα περιμένει πολλά από τα πλάγια μπακ (Τζαμπρότα, Γκρόσο), τη μεσαία γραμμή (Ντε Ρόσι, Πίρλο, Καμορανέζι) και όποιον παίξει… φουνταριστός (Τζιλαρντίνο, Ντι Νατάλε, Ιακουίντα, Κουαλιαρέλα). Ο Αντρέα Πίρλο της Μίλαν αξίζει περισσότερης προσοχής από τους αντιπάλους, καθώς είναι ο παίκτης που συνηθίζει να εκτελεί τις περισσότερες, αν όχι όλες, στημένες φάσεις.

Τακτική

Όσον αφορά στην τακτική, το 4-2-3-1 θεωρείται η επικρατέστερη συνταγή για την εθνική Ιταλίας. Με αυτό τον τρόπο, ο Λίπι θέλει να δέσει τη δεδομένη ποιότητα στον άξονα της μεσαίας γραμμής με ποιοτικούς και έμπειρους παίκτες στα «φτερά», οι οποίοι θα δίνουν διαρκώς βοήθειες στον μοναδικό καθαρόαιμο προωθημένο.