Η Φιορεντίνα πέρασε τη δική της οικονομική Οδύσσεια, έφτασε στο χείλος της διάλυσης στις αρχές του αιώνα, αλλά πλέον είναι εδώ, δυνατή, έτοιμη να καθιερωθεί στις συνειδήσεις ως μία σταθερή ποδοσφαιρική δύναμη στην Ιταλία. Το μέγεθος των εκπροσώπων της Τσοκάνης δεν αμφισβητείται. Μπορεί να μην… χτυπάει τίτλους, αλλά άπαντες στις τάξεις των «βιόλα» κατάλαβαν ότι μόνο η αδιάλειπτη παρουσία στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι το διαβατήριο για την ελίτ. Πέρυσι και πρόπερσι κατόρθωσε να τερματίσει στην τέταρτη θέση του Καμπιονάτο και να περάσει με επιτυχία τον σκόπελο των προκριματικών. Στον πάγκο της Φιορεντίνα κάθεται ένας αναγνωρισμένος προπονητής και ανώτερος άνθρωπος, ο Τσέζαρε Πραντέλι.

Οξυδερκής, ικανότατος, επικοινωνιακός, έχει κάνει τους παίκτες του να παίζουν για εκείνον και βγάζει το καλύτερο. Μπορεί το ρόστερ της να μην μπορεί να συγκριθεί με αυτό της Ιντερ για παράδειγμα, αλλά στη βραδιά, η καλή της ενδεκάδα μπορεί να νικήσει τον οποιοδήποτε, οπουδήποτε. Έστω κι αν οι παραστάσεις των περισσότερων παικτών της δεν τους κατατάσσουν στην κατηγορία των βετεράνων που έχουν φάει τα γήπεδα με το κουτάλι. Το… κουπί θα το τραβήξει για ακόμη μία φορά ο Αλμπέρτο Τζιλαρντίνο, ο οποίος πάντως εύχεται να πάρει τα πάνω του ο Αντριαν Μούτου, ο οποίος έχει πληγεί ψυχολογικά με τη δικαστική απόφαση που του επιβάλλει να πληρώσει 17.000.000 ευρώ στην Τσέλσι λόγω της γνωστής υπόθεσης της κοκαΐνης. Πέρυσι τα έβαλε με Μπάγερν – Λιόν και απέτυχε. Φέτος θα παλέψει εκ νέου με τη γαλλική ομάδα και τη Λίβερπουλ, δίχως η μαγυάρικη Ντέμπρετσεν να δείχνει ικανή να διεκδικήσει έστω τη θέση που οδηγεί στο Γιουρόπα Λιγκ. Από τη στιγμή που η ομάδα είναι πιο σοφή από πέρυσι, η πρόκριση είναι στις δυνατότητές της. Ουδείς θα τα βάψει μαύρα όμως αν έρθει ο αποκλεισμός. Είπαμε, το ζητούμενο είναι το δίπτυχο «συνέπεια – συνέχεια».